در بررسی نمونههای سیارک بنو، سه یافتهٔ مهم مطرح شده است: ابتدا، شناسایی غلظت بالای نمکهای سدیم که نشاندهندهٔ وجود آب در گذشتهٔ این سیارک است؛ سپس، کشف ۱۴ آمینواسید کلیدی و ۵ باز نوکلئوتیدی که بر غنای ترکیبات آلی آن دلالت دارد؛ و در نهایت، مشاهدهٔ احتمالی توازن کایرال در آمینواسیدها که میتواند پرسشهای تازهای دربارهٔ حیات مطرح کند.
سیارک بنو از ردهٔ سیارکهای کربنی-کُندریتی است؛ سیارکهایی که در کمربند سیارکها قرار دارند و بقایایی از یک جرم آسمانی بسیار کهنتر بهشمار میروند. سیارکهای کربنی-کُندریتی حاوی ترکیبات آلی فراوان هستند و تقریباً ۷۵ درصد از اجرام کمربند سیارکها را تشکیل میدهند.
نکتهٔ مهم
یافتههای امروز از نمونههای گردآوریشده توسط فضاپیمای اوسیریسرکس (Osiris-Rex) از سیارک بنو، هیچ اطلاعاتی دربارهٔ منشاء فرازمینی حیات در اختیار ما قرار نمیدهند؛ بااینحال، در بسیاری از وبسایتها بهاشتباه چنین برداشتی مطرح شده است.
یافتهی اول
در نمونههای جمعآوریشده، غلظت بالایی از نمکهای سدیم (از جمله کربنات سدیم، سولفات سدیم، فسفات سدیم، سدیم فلوراید و سدیم کلرید ـ مطابق شکلهای ۱ تا ۳) شناسایی شده است. این کشف، یافتهای جدید محسوب میشود و وجود نمکهای سدیم مشابه پیشتر نیز در بخشهای مختلف منظومهٔ شمسی ـ مانند حلقههای زحل و فوارههای قمر انسلادوس ـ مشاهده شده است.
حضور این نمکهای سدیم در سیارک بنو حاکی از آن است که زمانی در این سیارک آب وجود داشته و بر اثر تبخیر (ناشی از تابش پرانرژی یا فرایندهای گرمایی)، این نمکها بر جای ماندهاند. این امر نشان میدهد که در بسیاری از سیارکهای مشابه ـ مانند سیارک سرس ـ ممکن است آب در زیر سطح آنها موجود باشد.