نوشته

پروفسور Robert Boyd و همکاران بر اساس آخرین نتایج تحقیقات و نشانه‌های کنترل آتش در محیط، بر این باور هستند که کنترل آتش (نه استفاده از آتش) تقریبا در حدود 300 هزار سال پیش و توسط انسان‌خردمند انجام شده است. بر اساس این نظریه پروفسور Robert Boyd و همکاران در آخرین ویرایش(2024) کتاب (How Humans is Evolved?) انسان چگونه فرگشت یافته است می‌نویسند(خلاصه):

توانایی کنترل آتش ممکن است نقش مهمی در تکامل انسان داشته باشد. آتش گرما تولید می‌کند که ممکن است به یک پریمات گرمسیری اجازه داده باشد تا در محیط‌های معتدل گسترش یابد. آتش همچنین ممکن است در آماده‌سازی غذا نقش مهمی داشته باشد. غذا در هنگام عبور از روده هضم می‌شود و طول روده بر میزان مواد مغذی که می‌توان از غذا جذب کرد، موثر است.

طول روده در گونه‌ی هومو اِرکتوس (انسان‌راست‌قامت)همچنان محل بحث است. میدانیم که احتمالا طول روده‌ در این گونه نسبت به سایر Ape ها (میمون‌های بی‌دم) کوتاهتر بوده است و این ممکن است که باعث شده باشد که آنها نتوانند به اندازه کافی مواد مغذی از غذای خود به دست آورند. دکتر Richard Wrangham از دانشگاه آکسفورد می گوید احتمالا Hominins هومینین ‌ها با کمک پخت‌و‌پز این مشکل را حل کرده‌اند.

مشکل با این فرضیه این است که شواهد خوبی برای استفاده مداوم از آتش کنترل‌شده قبل از 300 هزار سال پیش وجود ندارد، که خیلی بعدتر پیدایش هومو اِرکتوس (انسان‌راست‌قامت) در حدود 2 میلیون سال پیش است. در سه سایت در کنیا که به حدود 1.5 میلیون سال پیش تاریخ‌گذاری شده‌اند، باستان‌شناسان مناطقی را یافته‌اند که می‌تواند باقیمانده‌های یک آتش‌دان باشند، اما همچنین ممکن است که  باقیمانده‌های یک آتش‌طبیعی و آهسته‌سوز نیز باشند. همچنین کاوشگران در غار سوارتکرانز در آفریقای‌جنوبی بسیاری از تکه‌های استخوان سوخته گورخر، بابون، و... را به دست آورده‌اند که تاریخ آنها به حدود 1 میلیون سال پیش بازمیگردد. 

آزمایش‌ها توسط C. K. Brain از موزهTransvaal (اکنون موزه ملی تاریخ طبیعی) در پرتوریا و Andrew Sillen از Synergos Institute نشان می‌دهد که دماهای بسیار بالای مشخصه آتش‌دان‌های طولانی مدت تغییراتی را در ساختار میکروسکوپی استخوان ایجاد می‌کند - تغییراتی که همچنین در استخوان‌های سوخته در سوارتکرانز دیده می‌شود. این یافته‌ها نشان می‌دهد که Hominins هومینین‌ها گاهی از آتش استفاده می‌کردند، اما نبود استخوان‌های سوخته در بسیاری از سایت‌های دیگر به معنای آن است که ممکن است یک روند منظم نباشد.

یک توضیح جایگزین برای نحوه مصرف گوشت توسط هومو اِرکتوس (انسان‌راست‌قامت) این است که به جای پختن گوشت، هومو اِرکتوس (انسان‌راست‌قامت) ممکن است آن را به تکه‌های کوچک بریده و سپس به صورت خام خورده باشد (گاهی اوقات به عنوان "فرضیه Carpaccio" نامیده می‌شود). دکتر Daniel Lieberman از دانشگاه هاروارد و همکارانش نشان داده‌اند که بریدن گوشت خام به تکه‌های کوچک، جویدن و هضم آن را آسان‌تر کرده و در دسترس بودن مواد مغذی را افزایش می‌دهد.

اما جدیدترین نتایج چه می گویند؟

در دهه‌های اخیر، انسان‌های امروزی (هومو ساپینس- انسان خردمند ) همیشه به عنوان گونه‌ای مطرح شده‌اند که توانایی کنترل آتش را به دست آورده‌اند، اما یافته‌های باستان‌شناسی جدید به نظر چالش‌برانگیز می‌رسند. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که هومو اِرکتوس (انسان‌راست‌قامت)، ممکن است قادر به کنترل آتش بوده و از آن برای پخت غذا استفاده کرده باشند.

شواهد حاصل از مطالعات جدید که در ژورنال Nature Ecology and Evolution منتشر شده‌اند، نشان می‌دهند که استفاده از آتش برای پخت غذا ممکن است به حدود 780,000 سال پیش بازگردد، که تقریباً 600,000 سال قدیمی‌تر از داده‌های موجود است. این شواهد که از بررسی دقیق دندان‌های ماهی‌هایی که در محل باستان‌شناسی Gesher Benot Ya'aqov (GBY) در اسرائیل به دست آمده است، دمایی را نشان می‌دهند که برای پختن مناسب است، نه دمایی که ناشی از سوخته شدن تصادفی توسط آتش طبیعی بوده باشد.

این کشف‌ها ممکن است تصورات ما را در مورد تکامل فرهنگی و تکنولوژیکی انسان‌های اولیه به چالش بکشد و سوالات جدیدی را در مورد توانایی‌های هومو اِرکتوس مطرح کند. آیا واقعاً هومو اِرکتوس توانایی کنترل آتش را داشته و این توانایی چگونه بر توسعه مغز و رفتارهای اجتماعی آنها تأثیر گذاشته است؟ 

هومو اِرکتوس (انسان‌راست‌قامت)، که حدود 1.9 میلیون تا 143,000 سال پیش می‌زیست، یکی از اولین انواع هومو (انسان‌) است که شواهد فسیلی آن در آفریقا و آسیا یافت شده است.
این گونه، که اغلب به عنوان جد مستقیم انسان مدرن در نظر گرفته می‌شود، نقطه عطفی در فرگشت انسان امروزی محسوب می شود.
هومو ارکتوس نخستین گونه هومو است که شواهدی از استفاده ابزارهای پیچیده‌تر و احتمالاً استفاده از آتش برای پخت غذا دارد. این موضوع نشان دهنده‌ی پیشرفت‌های قابل توجه در فناوری و رفتارهای اجتماعی است. زیستگاه‌های آنها متنوع بوده و شامل جنگل‌های گرمسیری، ساواناها و حتی مناطق نیمه خشک است، که نشان می دهد آنها توانایی انطباق با محیط‌های مختلف را داشته‌اند.